Noc nadchodzi niespodzianie.
Tajemnicza, bez imienia.
Szatą gwiazd okrywa Ziemię,
blask błękitu w granat zmienia.
Opętana ciszą nowiu
senny oddech wiatru wzmaga,
gęstą mgłą spowija cienie,
błyskawicą ciemność smaga.
Czarnych łez wylewa morze
w samotności płacząc deszczem,
przenikliwą sieje grozę,
głębię ciał przeszywa dreszczem.

Chcąc ostudzić nocy wrzenie,
pełnią słońca rozświetlany,
biegnie do niej mleczną drogą
srebrny księżyc, jej kochanek.
Żarliwości pocałunkiem
wita damę czarnooką,
w zodiakalne z gwiazd ramiona
wtula lubą swą głęboko.
Chmur pierzynę z niej odkrywa,
czule szepcąc o miłości,
taniec ciała rozpoczyna
pełen wielkiej namiętności.

Wścibskim gwiazdom wzrok zasłania,
blaskiem granat rozpromienia,
szczęściem gęste mgły rozgania,
wiatru trąby w szept zamienia.
Krąży wokół swej wybranki
po zmysłowej aureoli,
w wirujących konstelacjach
rozkochuje ją powoli.
Srebrem ciemne ciało gładzi,
wzmaga dotyk, tętna bicie,
by z kochanką o północy
razem spełnić się na szczycie.

Dobywając tchnień ostatnich,
nieba płaszczem otuleni,
spowalniają nocne harce,
namiętnością przesyceni.
W nadchodzącej zorzy świtu,
kończąc taniec zapomnienia,
przygaszeni wyczerpaniem,
tajemnicze śnią marzenia.
Stygną dwoje, szarzy, bladzi
zapadając w rosy szadź,
umówieni na spotkanie,
tuż nad ranem, idą spać.

Rawa Mazowiecka styczeń 2004

Uśmiechnij twarz zmęczoną na kaprys pogody,
przegoń chmury kłębiaste wyszyte troskami,
zmyj mahoniu owocem krople srebrnej wody,
niech odpłyną w nieznane zapomnienia rzekami.

Zakola czarnej wody porosłe szuwarem,
rozmiękczą zmarzłej ziemi zagony obfite,
wyciszą rozszalałe rwącym nurtem fale,
gładko brzegu dosięgną wolności błękitem.

Wybiegnij na spotkanie w sukni nakrapianej,
depcząc świeżą trawę na łąkach zielonych.
Postrząsaj stopą bosą krople rosy szklanej,
by spłynęły z mych skroni szronem oprószonych.

Dzbanek z kawą zagwiżdże przy wspólnym śniadaniu,
przy wieczornej herbacie lasem wiatr powieje,
nowa aura przyniesie w tęczowym ubraniu
kolorową receptę na życia koleje.

Rawa Mazowiecka luty 2004

Czasem trudno jest wybierać,
trudno słuchać dobrej rady,
z podniesioną głową kroczyć,
brnąc przez życia wodospady.
Czasem trudno oddać władzę,
łatwo szpady pokrzyżować,
trudno dowieść zrozumienia,
łatwiej innych prowokować.
I nielekko jest odgadnąć,
jaką w życiu wybrać drogę,
z kim w naprawdę ciężkich chwilach,
udręk wspólnych znosić trwogę.
W kim wypatrzeć zwolennika,
w czyją przyjaźń inwestować,
by karcianą życia pulę
do kieszeni swojej schować.

Warszawa marzec 2004

Z za linii horyzontu dalekie wspomnienie
odkrywa nieśmiertelne czarnej ziemi lice,
z głębi zapisu dziejów wydarzeń strumieniem,
przerzuca niepoznanej historii stronice.

Rozogniona od ciepła słonecznego blasku,
pośród bruzd wyrzeźbionych, popiołem pokryta,
mała węgla bryłeczka wydobyta z piasku
snopem iskier nadziei na przyszłość rozkwita.

Zaniesiona do domu w cztery puste kąty,
w marmurowy labirynt zimnych korytarzy,
namiętności głębokiej płomieniem gorącym
domowego ogniska bierwiona rozżarzy.

Uczucia rozpalone piekielnym kamieniem
ukołyszą wokoło wirujący zamęt.
W ręku swego wybrańca zabłyśnie płomieniem
najwierniejszy talizman, nagi twardy diament.

Bogaty ten, co trzyma samorodek w dłoni,
ostre brzegi ścinając czasu przeznaczeniem,
aż do chwili, gdy fatum blask jego przesłoni
jaskrawym kolorytem fałszywych kamieni.

Wrzący kryształ wyblaknie patyną pokryty,
pęknie nagle monolit w silnej bryły ścianie.
Na nierównej powierzchni cierpieniem wyryty
ślad bezmyślnej rysy na zawsze zostanie.

Poparzy chciwe ręce gorący amulet
profana, który znaczyć kamienie potrafi,
serce spali, gdy bogacz zbyt późno zrozumie,
że w dłoniach, zamiast skarbu, dzierży marny grafit.

Rozprysną się okruchy w szarości strumieniach,
grudki węgla zamienią w skryte tajemnice.
Z głębi zapisu dziejów kolejne wspomnienia
zapomnianych historii otworzą stronice.

Warszawa marzec 2004

Kolejne spotkanie z miastem,
które wita lub żegna łzami jesiennej tęsknoty.
Czarowi Jego można się zaprzedać,
by z pożądaniem powracać w ramiona krakowskiej charyzmy.

Dziedzictwo, dzieło wielkich autorów,
jest potęgą tego grodu
przez wieki komponowaną umysłami szlachetnego narodu.

Kamienne gościńce
prowadzą jak co dzień na spacery
do jednego celu,
ubranego w malowaną finezję starych murów
i oblanego od stuleci
kwiecistym dywanem gołębi wolności.

W magicznym klimacie nierównych, krętych zaułków,
zaczynają się wędrówki wspomnień wielu roczników.
Prowadzą przez labirynt
artystycznie rzeźbiony znakiem czasu
na fasadach staromiejskich budowli.

W piwnicznych kawiarenkach,
szept zamierzchłych rozmów, przeplata wątki
zapisanych w ścianach mieszczańskich opowieści.
Szampan i kawa słodzone pocałunkiem mieszają aromaty
wypitych do dna, prawdziwie baśniowych historii,
a pomiędzy arkadami echo wtóruje
dźwięcznym instrumentom ulicznych grajków.

Wieczorem w wirze rozpoczynającej się długiej zabawy
milknie krok po kroku,
unoszący się ponad dachami ostatni hejnał.

Rawa Mazowiecka marzec 2004

Siedem lat zostawiłem w Lublinie,
siedem tłustych jak bigos lat.
Pamięć o nich w sercu nie zginie,
pamięć wieczna, jak wieczny jest świat.

Miłości pierwsze tam zostawiłem,
młode niczym dzień wiosny pierwszy,
karmione w Czarciej białym winem,
karmione śpiewem białych wierszy.

Tam życie mej córki zbudziłem,
kolorowe jak barwy pór roku.
Tam przez życie kroczyć uczyłem
i stąpać słusznie krok po kroku.

Dziś czeka w topolach szkoła,
topolami też szumi i praca,
bym kraje zwiedzając dokoła,
w swoich myślach do nich powracał.

Koleżanki wciąż lata liczą,
Kolegów skroń srebrem sprószona.
Czasami przez telefon krzyczą:
przyjacielu – wracaj tu do nas.

Wtórują im zdarte ulice,
wtórują alejki nad stawem.
Choć dzisiaj mam inną stolicę,
powrócę do nich niebawem.

Warszawa kwiecień 2004

Zanim na ścianach jaskiń zjawiły się bizony
od zarania kreski mieszały się ze sobą,
rysując jako wątki świat nieodgadniony,
opleciony tajemnych kolorów osnową.

Kiedy linie po raz pierwszy ożyły wyrazem
zmysłów obleczonych w hamletowskie ciało,
z malowania odwiecznych symboli obrazem
przypadkiem artystyczne malarstwo powstało.

Zastygłe atrybuty w pokoleń przesłaniu
wybiły niepojętym ściennych fresków zdrojem,
złotych ikon cerkiewnych w drewnianym posłaniu,
sztalugowych obrazów galerii powojem.

Ślady pędzli wymyślne motywy skreślały
ujmując w nowe style nie lada zjawiska,
dopisując w kunsztownej maestrii annały
szanowane po dziś dzień wybitne nazwiska.

Choć Łąck od Lascaux dzieli odległość wiekowa,
zbierając sławnych przodków malarskie pokłosie,
na firmamencie sztuki błyszczy gwiazda nowa,
nieodkryty artysta – Krzysztof Jan Sarosiek.

Łąck 24 kwietnia 2004

Powitanie

Łąck łzy kwietniowe wylewał,
od rana skrywanej radości,
gdy po schodach tłum się przelewał
przybyłych na wystawę gości.

Galeria witała otwarcie
przyjaciół zebranych w półkole,
sylwetką malarza na karcie,
szampanem i ciastem na stole.

Peany rozgrzały w pochwale
podniosłych momentów napięcie,
serwując artyście w finale
króciutki poemat w prezencie.

Laureat z przypływem afektu
wyrazy podzięki wygłosił,
na przegląd twórczego efektu
na deser smakoszy zaprosił.

Wystawa

Salonu podwoje otwarto.
W gawiedzi łakomej pokazu,
rozbudził dyskusję zażartą
realizm zebranych obrazów.

Dwie pasje przelano na ściany,
jak perły dwie w twórcy koronie,
ocean pejzaży lustrzanych
i różnej maści piękne konie.

Pejzaże będące wspomnieniem
chwil wspólnych z zakątków rodzimych,
ubrano w periodu odzienie
od wiosny, przez jesień do zimy.

Szlak pierwszy wędrówek dla oczu
beskidzki krajobraz zaczynał,
by leśnym wąwozem po zboczu
w zielonych się schować dolinach.

Szlak drugi to spacer wzdłuż alej
jałowców i starych topoli,
przez buk bieszczadzki, by dalej
w brzezinie odpocząć dowoli.

Na trasę flisacką wieczorem
zabierał spływ krętych potoków,
do zamku nad górskim jeziorem,
pod niebem kłębiastych obłoków.

Wyprawa nabrała rumieńców
wraz z Narwi nurtem na koniec,
gdzie w żółtym kolorze kaczeńców
przy brzegu spotkały się konie.

Zieloną murawę skubały
pasące się klacze przy snopie.
W oddali srokate biegały
ogiery za lisem w galopie.

Czekała, za zdobycz z obławy,
przejażdżka na koniach po wrzosie.
Obrazki z malarskiej wystawy
zakończył zaprzęg na crossie.

Pożegnanie

Z czasem coraz więcej się piło
z kielichów białego szampana.
Na ramach stylowych przybyło
napisów – pozycja sprzedana.

Przybyły też świeże strony
adresów w prywatnym w zeszycie,
wpisanych przez nowych znajomych,
co sztukę kochają nad życie.

Gdy myśli zebrane z pokazu
do księgi złoconej wpisano,
autorską galerię obrazów
westchnieniem ust pożegnano.

Warszawa maj 2004

Sen niespokojny,
oddech zmęczony,
poranny grymas,
budzik włączony,
codzienna kąpiel,
świeże ubranie,
łyk mocnej kawy,
drzwi zamykane,
powrót po schodach,
klamka szarpana,
zmienna pogoda,
ulewa z rana,
szalone auto,
światło czerwone,
drogowy patrol,
windy spóźnione,
zaklęte schody,
klientów sfora,
mętna parafa,
praca na wczoraj,
pierwszy papieros,
łyk czarnej kawy,
zaległe akta,
długie odprawy,
głuchy telefon,
szybka rozmowa,
piąty papieros,
sprawa gardłowa,
martwy komputer,
pilne zadanie,
puste roszczenia,
próżne gadanie,
ostry epitet,
hałas wzmożony,
ciężkie powietrze,
ktoś obrażony,
następna kawa,
rytm przyspieszony,
nerwy zszarpane,
człowiek zmęczony,
głośny ambulans,
kitle zielone,
kolejne z życia
dni utracone.

Warszawa maj 2004